Thomas Jillings+ Stijn Cools

Op deze plaat volgen de twee muzikanten parallelle sporen. De schijnbaar afstandelijke klank van de synthesizers vertelt een menselijke verhaal waarin melodie en harmonie primeren. De percussie is even prominent en doet eigenzinnig haar ding met die andere muzikale parameter: ritme. Het resultaat is een soort grootsheid in het minimale. De setting is duidelijk en de muziek heeft een zekere transparantie. Tegelijkertijd is ze groots in klankbeeld en in ambitie: de muzikanten vertrouwen erop dat twee gescheiden sporen toch samen aan iets diepers kunnen raken en ook voor de luisteraar een samenklank worden. Promesa houdt een haast na�eve belofte in van elkaar te vinden over individuele perspectieven heen.